‘
Mama, kijk!’ Tijs komt de kamer in rennen. Hij houdt een
bruin knuffelbeertje in de lucht. ‘Deze wil ik.’
Jasmijn voelt aan de beer. Donzig. Hij heeft een grappig
hoedje op.
Mama kijkt vies. ‘Hij stinkt. Waar heb je deze vandaan?’
‘
Daar!’ Tijs wijst achter zich. ‘Daar zijn wel honderd
beertjes. Duizend en een miljoen. Maar deze is van mij.’
Jasmijn probeert langs Tijs te kijken. Honderd beertjes?
‘
Een huis vol vieze beesten?’ gruwelt mama.
Opa wijst op de bruine vacht. Hij grijnst. ‘Misschien zit-
ten daar ook wel beestjes in.’
Mama kijkt verschrikt op.
‘
Luizen of zo. Die zijn best schattig,’ zegt opa.
Voordat mama iets kan zeggen, lopen ze met z’n allen
achter Tijs aan. Hij duwt tegen een piepende deur.
‘
Wat is dit?’ vraagt papa. Jasmijn ziet een kamer vol met
bruine, geleenzwarteknuffelberen.Misschienwel twin-
tigof dertig.Opdekast, indestoelen, opdevensterbank.
Overal staren glimmende berenoogjes haar vrolijk aan.
Beren met sjaals, met jasjes en ook blote beertjes.
‘
Ikbenindedierentuinbeland,’ stameltpapa.
Jasmijn huppelt naar de vensterbank. Wat
zijn ze lief. Kijk, die zwarte heeft een rood
sjaaltje om.
Mama niest. ‘Niet aanraken, Jasmijn.’
OomMaikelmoet lachenommama’s
gezicht. ‘Beertjes maken, dat was
de hobby van de oude mevrouw
die hier heeft gewoond.’
Papa schudt zijn hoofd. ‘Onge-
looflijk.’
12
